Καταλαβαίνεις ότι είσαι μακριά από την Αθήνα όταν..
Βλέπεις και νιώθεις.
Μικρά πλάσματα.
Ένα, μάλλον νεαρό, μικρόσωμο φίδι καλά καμουφλαρισμένο να
ξεγλιστρά από πέτρα σε πέτρα.
Ένα, σίγουρα νεαρό, μικρό ποντίκι να αναρριχάται γλυκά μάλλον
για να ξεφύγει από το νεαρό φίδι.
Τα δύο πλάσματα να γυρνάνε γύρω γύρω.
Να κάνουν παρέα στους ανθρώπους. Στους κολυμβητές και τους
αραχτούς. Στους καμένους και στους μελαμψούς. Στους πληγωμένους και τους
ανέμελους.
Και γιατί οι άνθρωποι πήγαν στο σπίτι τους;
Γυρνάνε γύρω από το πετρώδες ημικύκλιο που αγκαλιάζει την
μικρή παραλία.
Απέναντι από τη μικρή παραλία υπάρχει ένα μικρό νησί.
Μοιάζει ανθρωπόμορφο με μια μεγάλη μύτη δυσανάλογα τοποθετημένη
στο φουρτουνιασμένο του πρόσωπο.
Πάνω από τον αραγμένο, ας τον πούμε άντρα, ανοίγει το μάτι στο
απέραντο ανοιχτό γαλάζιο. Θα το πω θαλασσί συνεπαρμένη από την όλη ατμόσφαιρα
την αλμυρή.
Έπειτα κλείνει από τον λευκό ήλιο.
Μακάρι να ένιωθα συχνότερα το αίσθημα αυτό των ζεστών και
κλειστών ματιών.
Το γαλάζιο έχει πολλά άταχτα αλλά αρμονικά σύννεφα, αφηρημένα
κατασκευάσματα πινέλου, όπως είπε ρομαντικά μια φίλη..
Το κρύο νερό σου παραλύει λίγο τους καρπούς αλλά σου
ζωντανεύει όλα τα άλλα.
Η πατούσα μου γδαρμένη από τα μυτερά βράχια αλλά τα αγγίγματα
μαλακά.
Το μέσα μου, που για λίγο ξέχναγε ότι ήταν κοντά στην Αθήνα, υποσυνείδητα και ύστερα συνειδητά αποτύπωσε το κάδρο και φύλαξε την εικόνα αυτή καλά.
« Τι κι αν οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη.. Λυπήσου εκείνους που δεν ονειρεύονται.. »
Νίκος Καββαδίας
