Μια μέρα στην Αθήνα...

Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα της μοναξιάς που σε τρώει κάποιες μέρες… Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Όλα είναι κάπως μουντά, κάπως ανούσια.

Αποφασίζεις να περιπλανηθείς μόν@ στο πλήθος, να αδειάσει το κεφάλι σου, να παρατηρήσεις τον κόσμο, να ταυτιστείς με συζητήσεις, να βάλεις τα ακουστικά σου και να βυθιστείς σε αμφιβολίες και αναπάντητα ερωτήματα.

Κάπως ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, νιώθεις μια ασυγκράτητη ανάγκη να φωνάξεις όλα αυτά που σκέφτεσαι, να τα ακούσουν όλοι. Κατευθύνεσαι συνειδητά αλλά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μπλέκεσαι σε μια πορεία, ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα, δεν ξέρεις κανέναν, δεν χαιρετάς κανέναν. Κι όμως, νιώθεις ελεύθερ@, νιώθεις ότι κάτι σε ενώνει με αυτές τις άγνωστες φιγούρες, κοινές ιδέες, κοινά ιδανικά…; Ποιος ξέρει… μπορεί απλά οργή κι απελπισία. Φωνάζετε μαζί, περπατάτε ο ένας στο πλευρό του άλλου, έτοιμοι να αντιμετωπίσετε οτιδήποτε σας σταθεί εμπόδιο, οτιδήποτε θελήσει να σας φιμώσει. Η διάθεση σου αλλάζει, αισθάνεσαι πιο δυνατ@.

Ξαφνικά, εκεί στο πλήθος ένα πρόσωπο οικείο, χαμογελάτε. Λίγη πλάκα και δυο κουβέντες χαλαρές. Νιώθεις καλύτερα. Σκέφτεσαι αισιόδοξα, "ίσως γίνουμε πολλοί κάποια μέρα, ίσως αλλάξουν τα πράγματα, ίσως πιστεύουν και άλλοι σε ιδανικά δεν είμαι μόν@ μου"… 

Χαμογελάς κρυφά κάτω από τη μάσκα… Χάνεσαι στις σκέψεις σου… Συνεχίζεις προς άγνωστη αυτή τη φορά κατεύθυνση...

 Αναλογίστηκες ποτέ ότι και οι άντρες έχουν συναισθήματα; Δεν επιτρέπεται να είναι θλιμμένοι, θυμωμένοι, στεναχωρημένοι;

 Όπως και οι γυναίκες. Αυτές είναι πάντα συναισθηματικές και ευάλωτες; Όχι. Είναι και δυναμικές, γενναίες, δυνατές. Όπως οι άντρες. 

Γιατί, λοιπόν, επιτρέπουμε να μας διχάζουν ενώ είμαστε το ίδιο; 

• Ξύπνημα •

     άκουσέ το

Αμόλα καλούμπα

 

Προτροπή για συνέχιση. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν·

Κι επίσης, μην μένεις στάσιμος.

Προχώρα.

Γυμνά κορμιά, αυτοκίνητα σε εθνικές οδούς.  Έρωτες ξεθωριασμένοι και αποτσίγαρα.

Καυτός χορός και ιδρωτίλα με άρωμα θάλασσας.

Γυμνά κορμιά, αφημένα κορμιά. Αφέσου.

Βγάλ’τα όλα έξω.  Εξαϋλώσου.

Προτροπή για συνέχιση.

 

[ Σιδηρόπουλος - Κρίμα το παιδί

Νικολαΐδης - Γλυκιά συμμορία ]

 

 

 

 

 

 

 

Κάτι για αρχή...

 

Τσεκ τσεκ… 1 3 1 2

Πρώτο κειμενάκι που γράφω για το blog… κακή ψυχολογία, πολλά νεύρα, πολλές σκέψεις μπερδεμένες κι αλλόκοτες αλλά, κυρίως, καθόλου αισιόδοξες. Πώς να είναι άλλωστε με όλα αυτά που συμβαίνουν ε;

Με έχουν κουράσει οι αποφάσεις τους και το υφάκι τους, η αυταρχική τους πολιτική και συμπεριφορά και όλα αυτά τα απαράδεκτα μέτρα που ανακοινώνουν κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν θα ασχοληθώ με το θέμα του COVID-19, ας μην τα πω όλα τώρα, ας προσπαθήσω να κρατήσω σε μια τάξη όλα αυτά που σκέφτομαι και όλα αυτά που νιώθω ότι θέλω να μοιραστώ. Θα μιλήσω, λοιπόν, για την περίπτωση που ονομάζεται Νίκη Κεραμέως, την γυναίκα που θέλει να κάνει τα ελληνικά Πανεπιστήμια αγνώριστα, που κοιμάται και ξυπνάει σκεπτόμενη με ποιον ακόμη τρόπο μπορεί να εξαγριώσει, να ταλαιπωρήσει, να ισοπεδώσει τους φοιτητές αλλά και τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.

Είχα την εντύπωση ότι τα Πανεπιστήμια είναι ανοιχτοί χώροι σε όλους, ανοιχτοί σε ιδέες, σε διάλογο, στην ανταλλαγή απόψεων, χώροι στους οποίους αισθανόσουν ελεύθερος να πεις την άποψή σου, να εκφραστείς ελεύθερα χωρίς φόβο και περιορισμό. Ξαφνικά, λοιπόν, έρχεται η κα. Κεραμέως να ανακοινώσει την φύλαξη των ελεύθερων αυτών χώρων από μπάτσους. Ναι, κι άλλοι μπάτσοι! Δεν φτάνουν όλοι αυτοί που έχουν ξαμοληθεί στους δρόμους και τις γειτονιές μας τώρα θα έχουμε επιπλέον και στα Πανεπιστήμια. Ειδικοί μπάτσοι όμως, όλα κι όλα, δεν θα είναι οι κανονικοί, ή μάλλον θα είναι οι κανονικοί αλλά θα φοράν ειδική στολή και, όπως ειπώθηκε, «θα δρουν προληπτικά» (ό,τι να’ ναι). Συγγνώμη, τι νομίζετε ότι γίνεται ακριβώς στα Πανεπιστήμια; Τι θέλετε ακριβώς να περιορίσετε, τι άνθρωποι νομίζετε ότι κυκλοφορούν εκεί μέσα, εγκληματίες ή ο Pablo Escobar; Ας σοβαρευτούμε λίγο γιατί κάποια πράγματα εκτός από γελοία είναι και επικίνδυνα. Ποιός φοιτητής θα νιώθει ελεύθερος να εκφραστεί αν πάνω από το κεφάλι του έχει έναν μπάτσο; Τι είδους ασφάλεια δημιουργεί η παρουσία τους στους φοιτητές, στους φοιτητές που σε κάθε πορεία και σε κάθε διαμαρτυρία βομβαρδίζονται από τα χημικά των μπάτσων; Σε αυτές τις διακριτικές και φιλήσυχες φυσιογνωμίες επιθυμεί η κα. Κεραμέως να αναθέσει την ασφάλεια των φοιτητών.  Βέβαια, δεν θα υπάρχουν σε όλα τα Ιδρύματα, μόνο σε αυτά που υπάρχει έντονο πρόβλημα… τι πρόβλημα; Αντίδρασης μήπως; Αντιεξουσιαστικών ομάδων ίσως; Αυτό εννοούν «πρόβλημα»; Από πότε όμως, απαγορεύεται να αντιδρούμε σε αυτά που μας δυσαρεστούν; Από πότε κανείς αποτελεί πρόβλημα ή κίνδυνο ή εγκληματικό στοιχείο για αυτά που σκέφτεται και για αυτά που πιστεύει;

Παρόλα αυτά τα παράλογα, παρά τις αντιδράσεις τόσο της ακαδημαϊκής κοινότητας όσο και των φοιτητών, το φαινόμενο Κεραμέως εξακολουθεί χωρίς ίχνος ταραχής ή σκεπτικότητας να κάνει δηλώσεις στα δελτία ειδήσεων με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και εγώ στο σπίτι κλεισμέν@ να κάνω μάθημα από το λάπτοπ και να σκέφτομαι πως, αν τυχόν προλάβω να πάω ξανά στη σχολή πριν αποφοιτήσω, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Το θέμα των ειδικών μπάτσων φυσικά, αποτελεί  ένα ανάμεσα στα πολλά καταστρεπτικά μέτρα που θέλει να περάσει η Υπουργός Παιδείας για τα οποία όμως θα τοποθετηθώ άλλη φορά, ή ίσως κι όχι… θα δούμε…

Ιμόγια