Μια μέρα στην Αθήνα...

Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα της μοναξιάς που σε τρώει κάποιες μέρες… Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Όλα είναι κάπως μουντά, κάπως ανούσια.

Αποφασίζεις να περιπλανηθείς μόν@ στο πλήθος, να αδειάσει το κεφάλι σου, να παρατηρήσεις τον κόσμο, να ταυτιστείς με συζητήσεις, να βάλεις τα ακουστικά σου και να βυθιστείς σε αμφιβολίες και αναπάντητα ερωτήματα.

Κάπως ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, νιώθεις μια ασυγκράτητη ανάγκη να φωνάξεις όλα αυτά που σκέφτεσαι, να τα ακούσουν όλοι. Κατευθύνεσαι συνειδητά αλλά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μπλέκεσαι σε μια πορεία, ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα, δεν ξέρεις κανέναν, δεν χαιρετάς κανέναν. Κι όμως, νιώθεις ελεύθερ@, νιώθεις ότι κάτι σε ενώνει με αυτές τις άγνωστες φιγούρες, κοινές ιδέες, κοινά ιδανικά…; Ποιος ξέρει… μπορεί απλά οργή κι απελπισία. Φωνάζετε μαζί, περπατάτε ο ένας στο πλευρό του άλλου, έτοιμοι να αντιμετωπίσετε οτιδήποτε σας σταθεί εμπόδιο, οτιδήποτε θελήσει να σας φιμώσει. Η διάθεση σου αλλάζει, αισθάνεσαι πιο δυνατ@.

Ξαφνικά, εκεί στο πλήθος ένα πρόσωπο οικείο, χαμογελάτε. Λίγη πλάκα και δυο κουβέντες χαλαρές. Νιώθεις καλύτερα. Σκέφτεσαι αισιόδοξα, "ίσως γίνουμε πολλοί κάποια μέρα, ίσως αλλάξουν τα πράγματα, ίσως πιστεύουν και άλλοι σε ιδανικά δεν είμαι μόν@ μου"… 

Χαμογελάς κρυφά κάτω από τη μάσκα… Χάνεσαι στις σκέψεις σου… Συνεχίζεις προς άγνωστη αυτή τη φορά κατεύθυνση...