Τρίτη 23 Μαρτίου 2021

Το αμερικάνικο όνειρο στα προάστια της Αμερικής


Υπάρχει ένας έρωτας με την αμερικανική ύπαιθρο και ζωή,  σπίτια τυποποιημένα, παιδιά με ποδήλατο να πετάνε γράμματα στον κήπο, παλιά αυτοκίνητα ford για ροαντ τριπ μέσα απο τις αμερικανικές υπαίθρους και βουνά, τα μαλλιά να ανεμίζουν,  το βράδυ σε ένα απομονωμένο μοτέλ κάπου στην εθνική οδό της Αριζόνας κάποιος να κάνει ενα κρύο ντους, να τρώει πρωινό σε ένα πρωινάδικο με τους κόκκινους καναπέδες ο ένας απέναντι απο τον άλλον και να τρώει αυγά με μπέικον με την μουστάρδα κέτσαπ στα δεξιά σου σαν δωρεάν συνοδευτικό, μεσημέρια ακούγοντας μουσική φτάνεις στα προάστια του Σικάγου.  Βλέποντας στο βάθος τους ουρανοξύστες, καταλήγεις πάλι σε ένα από αυτά τα τυποποιημένα σπίτια και σε καλούν κάτι γείτονες να φάτε μαζί μπάρμπεικου και ψήνετε με τα καπέλα bulls, ενώ λίγο παραπέρα παιδάκια παίζουν μπέιζμπολ με τους θείους του, που τα παροτρύνουν να γίνουν μελλοντικοί αστέρες, λίγο πιο πέρα ένα λυκιοπαιδο κάθεται και σκέφτεται το αποψινό παιχνίδι που έχει απέναντι στο σχολείο του lousville και το πόσα καλάθια πρέπει να βάλει και μια κοπέλα πιο μακριά τον παρακολουθεί με μάτια ανέμελα, οι μητέρες με τα μωρά στην αγκαλιά προσπαθούν να οργανώσουν τα πάντα και πάλι ένα παιδί με ποδήλατο να  περνάει έξω απο το σπίτι αφήνοντας ένα γράμμα στον κήπο χαιρετώντας ανέμελα τους γείτονες. 

Απόγευμα με τον πορτοκαλί ζεστό ήλιο της Καλιφόρνια να απλώνεται παντού, παιδιά, παρέες, ζευγάρια να πηγαίνουν στο λούνα παρκ στην προβλήτα, το ποπ κορν να μοσχοβολάει και ένα κομμάτι των Prodigy να παίζεται στο βάθος. Μεσάνυχτα ανοιχτά γήπεδα μπασκετ κάτω από γέφυρες να γίνονται μάχες 3ον3. Και παιδιά με ποδήλατα να προσπαθούν να βρουν τρόπους να το σκάσουν από το σπίτι χωρίς να το καταλάβουν οι γονείς, ώστε να πάνε σε ένα σπιτικό πάρτυ ενός κολλεγιόπαιδου με πισίνα όντας ή μη όντας προσκεκλημένοι από αυτόν. Και την επόμενη μέρα ένα παιδί ανοίγει το προσωπικό ντουλαπάκι που έχει στο σχολείο, ώστε να ετοιμαστεί για το επόμενο μάθημα κρυφοκοιταζοντας το κορίτσι που του αρέσει πολύ και τυχαίνει να είναι η γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι που δεν τόλμησε ποτέ να μιλήσει. 

Υ.Γ. όλα αυτά προκύπτουν από εικόνες που έχω κρατήσει σε ταινίες, τραγούδια, βίντεο κλιπ και περισσότερο δίνοντας μια εικόνα το πώς παρουσιάζεται το αμερικανικό όνειρο σε ταινίες μέσα από μια προνομιούχα μεσοαστική οικογένεια στην Αμερική, πάρα την πραγματικότητα που υπάρχει σε αυτό, είτε αφορά το σχολείο και το bullying που υπάρχει, είτε την τεράστια πίεση στην κοινωνία για ανέλιξη και επιβίωση όταν οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου είναι σε ιδιοκτησία. Αποτελεί ουσιαστικά μια εξιδανίκευση εικόνων στα προάστια που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες. 

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2021

Συναισθήματα εντός των τεσσάρων γραμμών

 


Γήπεδα κλειστά, ανοιχτά γήπεδα κλειστά, ομαδικός αθλητισμός κλειστός. Περιμένουμε ακόμη την ημέρα που θα ανοίξουν τα γήπεδα ώστε να βρεθεί ο κόσμος πάλι μαζί, να παίξει να κοινωνικοποιηθεί και να διασκεδάσει με γνωστούς και αγνώστους.

Στην περίπτωση μου, περιμένω να ανοίξουν τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, να μυρίσω το τσιμέντο, να ακούσω τις σόλες των παπουτσιών να τρίζουν, να βλέπω και να παίζω με αγνώστους που για το επόμενο μισάωρο παίζουμε μπάσκετ λες και είμαστε γνωστοί από παλιά χωρίς να γνωρίζω τα ονόματα τους, να πανηγυρίζουμε με πάθος και αστεία κάθε καλάθι και να συνεννοούμαστε με τυχόν συστήματα και κινήσεις εκτός της μπάλας λες και είμαστε ο Ζόρνταν και ο Κόμπι, όπου όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής πάντα θα καταλήξει σίδερο, άουτ αίρμπαλ. Αλλά για κάποιο λόγο στην επόμενη φάση πάλι θα προσπαθούμε με το ίδιο πάθος. Και όταν τελειώσουμε και αποχαιρετιζόμαστε, ίσως να μην τους ξαναδώ ποτέ. Αλλά αυτή είναι η μαγεία. Και την επόμενη φορά πάλι το ίδιο.

Βλέπεις στα πρόσωπα τους, την εκτόνωση που θέλουν να αποβάλλουν, από οτιδήποτε μπορεί να τραβάει ο καθένας την καθημερινότητα του. Άλλες φορές στο τρέξιμο και στο πάθος, άλλες φορές υπερβολικά αναζητώντας τσαμπουκά με κάποιον. Αλλά ανεξαρτήτως το πως θα το εκφράσει μέσα στις τέσσερις γραμμές παρατηρείς διπλούς χαρακτήρες. Βλέπεις επίσης 40χρονους, να προσπαθούν να μιμηθούν κινήσεις από βίντεο που έχουν δει σε κάποιο ματς και να παίζουν σαν μικρά παιδιά, κάτι που στην υπόλοιπη καθημερινότητα τους είναι αδύνατον να εκφραστούν, αλλά εκεί στην ώρα της δράσης το βλέπεις στα πρόσωπα τους την θέληση να εκφραστούν και να εκτονωθούν.

Θα μου πει κάποια/κάποιος, μα καλά μπάσκετ παίζεις ή το παίζεις ψυχολόγος την ώρα του παιχνιδιού. Πόσο ισχύει αυτό, αλλά όλα τα παραπάνω προκύπτουν από εικόνες, στιγμές σαν στιγμιαίες φωτογραφίες την ώρα που κάποιος ετοιμάζεται να κάνει κάποια κίνηση,  σουτ, μπάσιμο και πρέπει να βλέπεις το πρόσωπό του και εκείνη την στιγμή μπορείς να μην το σκέφτεσαι αλλά πιο μετά όταν γυρνάς σπίτι ή την επόμενη μέρα σου μένουν κάτι τέτοιες εικόνες γιατί είναι έντονες. Μπορεί μέσα στην ένταση και αδρεναλίνη λίγο μετά από μια νίκη ή ήττα μέσα στον ιδρώτα, να σου εκμυστηρευτεί ένα όνειρο που έχει για το μέλλον του κάτι που θέλει να κάνει και μετά από λίγο όταν πρέπει να φύγει να μην τον ξαναδείς ποτέ.

Είναι ωραίο σαν σκέψη αυτό ότι 1 λεπτό πριν παίξεις ένα μονό, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για αυτά τα 4-5-6-7 άτομα τα οποία θα παίξεις μαζί τους για τα επόμενα 15-20-30 λεπτά, αλλά κατά την διάρκεια αυτών των λεπτών μπορείς να δεις πολλά να να νιώσεις και πολλά, άσε που υπάρχουν και οι τυχόν τραυματισμοί από ελαφρούς μέχρι και σοβαρούς.

Εκεί να δεις αντιδράσεις, ξεσπάσεις, εντάσεις των προσώπων-ατόμων.

Καλή δύναμη σε όλους! J J J






Πέμπτη 18 Μαρτίου 2021

Κάτι για τα φιλαράκια μου

Μέσα σε όλη την παράνοια και την τρέλα του εγκλεισμού και της καταστολής υπάρχουν στιγμές που συνειδητοποιώ πόσο ΔΕΝ σας βλέπω. Προσπαθούμε, γιατί ποτέ δεν θα αφήσουμε να μας ελέγχουν και να μας περιορίζουν, αλλά ξύπνησα με την ανάγκη να σας πω ότι μου λείπετε.

Νοσταλγώ τα βράδια μας, τα πάρτια μας, τις βόλτες μας στην Αθήνα τα χαράματα, τους χορούς μας στα λοφάκια και στα στέκια κάτω από τη σελήνη... Τα τρέλα μας μεθύσια που προκύπταν από συζητήσεις για τρελά όνειρα, οι πολύωρες αντιπαραθέσεις μας, οι κρίσεις αγάπης... νοσταλγώ τα πρόσωπά σας.

Θα σας δω σύντομα και θα τα κάνουμε όλα αυτά και ακόμα χειρότερα. Θα καθόμαστε ξανά δεκαπέντε άτομα σε ένα τραπέζι ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς μάσκες κι έτσι θα βλέπουμε ξανά ο ένας το χαμόγελο του άλλου και τις αστείες γκριμάτσες του. Πάλι θα πορωνόμαστε με τις πολιτικές μας συζητήσεις, θα πίνουμε, θα γινόμαστε τύφλα, θα καθαρίζω εμετούς και θα με κουβαλάτε μέχρι το τρένο ημιλιπόθυμ@, θα καταλήγω σπίτι σας και τελικά, θα ξυπνάμε με κενά μνήμης να πίνουμε καφέ το πρωί. 

Σας αγαπώ γιατί ανέχεστε τα στραβά μου, γιατί ξέρω ότι είστε δίπλα μου, γιατί με ακούτε όταν έχω νευρά και γίνομαι ξεροκέφαλ@ κι απότομ@. Γιατί ζούμε μαζί στιγμές και γιατί πραγματικά αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Γιατί έχουμε τα ίδια χρώματα, ίδια με τις ιδέες μας. Έχω το νου μου για σας και ξέρω ότι κι εσείς κάνετε το ίδιο για μένα.

Τίποτα δεν μας κρατά μακριά, τίποτα δεν μας χωρίζει. Με καταστολή ή χωρίς εμείς θα είμαστε μαζί ενάντια στα φασιστικά τους μέτρα, κόντρα στα σχέδια τους, δεν θα μας φιμώσουν δεν θα μας νικήσουν. Κρατάμε γερά ακόμα!

Μέχρι να βγούμε από τη λούπα, θα σας δω στην πορεία...

Καλημέρα σας είπα;

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021

8Μ2021

 

Κίνητρο μικρό αλλά οργή μεγάλη. Μέρα με τη μέρα η φλόγα μεγαλώνει και ο κλοιός στενεύει. Βία στις γειτονιές μας, βία στα σπίτια μας, βία στο σώμα μας. Βία στα συναισθήματα μας. 


Μέχρι η γυναίκα να νιώθει ελεύθερη, θα είμαστε εδώ και θα εκφραζόμαστε και θα δρούμε όλ@ μαζί. 


Αν γουστάρω δε θα κάνω παιδιά, αν θέλω να κάνω έκτρωση θα κάνω, θα φοράω ό,τι γουστάρω και αν συνεχίσεις να σεξουαλικοποιείς το σώμα μας και να μας κακοποιείς σε κάθε πτυχή της ζωής μας, θα σε τσακίσουμε. Εσένα και τη νοοτροπία του ανώτερου αρσενικού που δε ξέρει τι σημαίνει όχι. 


Θα ξεριζώσουμε τη πατριαρχία σας και με τους φίλους μας θα σας κόβουμε τα χέρια και τα σφυρίγματα. 


Αυτό είναι για κάθε γυναίκα, για κάθε θηλυκότητα και για κάθε ύπαρξη που παλεύει κάθε μέρα την καταπίεση και αντιδρά γερά στη στέρηση ελευθεριών.
 

Μια πολύχρωμη κατακραυγή, ένα σφίξιμο στο στήθος του φαλλοκράτη,

είναι μόνο η αρχή. 

 

* Πάνω εικόνα: Γυναίκες στη Χιλή, 8 Μάρτη 2020

  Κάτω αριστερά: Angela Davis 

  Κάτω δεξιά: Διαμαρτυρία εν όψει της καταστροφής του Αμαζονίου.

 

Κυριακή 7 Μαρτίου 2021

Για σένα και για μένα

Αυτό είναι για τα άτομα που νιώθουν εγκλωβισμένα στο ίδιο τους το σώμα.
Αυτό είναι για τα άτομα που αντιμετωπίζονται με μίσος από καταπιεσμένες υπάρξεις που δεν μπορούν να δουν και να νιώσουν πέρα από την θλιβερή τους πεπατημένη.

Respect στα απελευθερωμένα σώματα και μυαλά,
σκατά στους καταπιεστές.

 

 
Η @ftiaxnwcollage μου έδωσε την ιδέα να συνεργαστούμε καλλιτεχνικά πάνω στο συγκεκριμένο πολύ ενδιαφέρον, πάντα επίκαιρο ζήτημα και έτσι κάναμε ένα συλλογικό project  που υπάρχει και εδώ:@texnieterokliti. Εδώ μάζεψα κάποιες συγκεκριμένες φωτογραφίες τις οποίες συνέθεσα και επιλέγω να προβάλλω ευελπιστώντας να δημιουργήσω κάποια συναισθήματα. 
 
Μέσα από αυτό ας είμαστε αλληλέγγυοι και ελέυθεροι. 
 
*Πηγή σχεδίου: Adam
*Πρόσωπο κάτω δεξιά στο κολάζ: Claude Cahun 

[French queer photographer, sculptor and writer]

*Δες αυτή τη ταινία: Tengo Miedo Torero

 

 

Ντέμιαν - Έρμαν Έσσε