Μέσα σε όλη την παράνοια και την τρέλα του εγκλεισμού και της καταστολής υπάρχουν στιγμές που συνειδητοποιώ πόσο ΔΕΝ σας βλέπω. Προσπαθούμε, γιατί ποτέ δεν θα αφήσουμε να μας ελέγχουν και να μας περιορίζουν, αλλά ξύπνησα με την ανάγκη να σας πω ότι μου λείπετε.
Νοσταλγώ τα βράδια μας, τα πάρτια μας, τις βόλτες μας στην Αθήνα τα χαράματα, τους χορούς μας στα λοφάκια και στα στέκια κάτω από τη σελήνη... Τα τρέλα μας μεθύσια που προκύπταν από συζητήσεις για τρελά όνειρα, οι πολύωρες αντιπαραθέσεις μας, οι κρίσεις αγάπης... νοσταλγώ τα πρόσωπά σας.
Θα σας δω σύντομα και θα τα κάνουμε όλα αυτά και ακόμα χειρότερα. Θα καθόμαστε ξανά δεκαπέντε άτομα σε ένα τραπέζι ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς μάσκες κι έτσι θα βλέπουμε ξανά ο ένας το χαμόγελο του άλλου και τις αστείες γκριμάτσες του. Πάλι θα πορωνόμαστε με τις πολιτικές μας συζητήσεις, θα πίνουμε, θα γινόμαστε τύφλα, θα καθαρίζω εμετούς και θα με κουβαλάτε μέχρι το τρένο ημιλιπόθυμ@, θα καταλήγω σπίτι σας και τελικά, θα ξυπνάμε με κενά μνήμης να πίνουμε καφέ το πρωί.
Σας αγαπώ γιατί ανέχεστε τα στραβά μου, γιατί ξέρω ότι είστε δίπλα μου, γιατί με ακούτε όταν έχω νευρά και γίνομαι ξεροκέφαλ@ κι απότομ@. Γιατί ζούμε μαζί στιγμές και γιατί πραγματικά αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Γιατί έχουμε τα ίδια χρώματα, ίδια με τις ιδέες μας. Έχω το νου μου για σας και ξέρω ότι κι εσείς κάνετε το ίδιο για μένα.
Τίποτα δεν μας κρατά μακριά, τίποτα δεν μας χωρίζει. Με καταστολή ή χωρίς εμείς θα είμαστε μαζί ενάντια στα φασιστικά τους μέτρα, κόντρα στα σχέδια τους, δεν θα μας φιμώσουν δεν θα μας νικήσουν. Κρατάμε γερά ακόμα!
Μέχρι να βγούμε από τη λούπα, θα σας δω στην πορεία...
Καλημέρα σας είπα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου