Συναισθήματα εντός των τεσσάρων γραμμών

 

Γήπεδα κλειστά, ανοιχτά γήπεδα κλειστά, ομαδικός αθλητισμός κλειστός. Περιμένουμε ακόμη την ημέρα που θα ανοίξουν τα γήπεδα ώστε να βρεθεί ο κόσμος πάλι μαζί, να παίξει να κοινωνικοποιηθεί και να διασκεδάσει με γνωστούς και αγνώστους.

Στην περίπτωση μου, περιμένω να ανοίξουν τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, να μυρίσω το τσιμέντο, να ακούσω τις σόλες των παπουτσιών να τρίζουν, να βλέπω και να παίζω με αγνώστους που για το επόμενο μισάωρο παίζουμε μπάσκετ λες και είμαστε γνωστοί από παλιά χωρίς να γνωρίζω τα ονόματα τους, να πανηγυρίζουμε με πάθος και αστεία κάθε καλάθι και να συνεννοούμαστε με τυχόν συστήματα και κινήσεις εκτός της μπάλας λες και είμαστε ο Ζόρνταν και ο Κόμπι, όπου όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής πάντα θα καταλήξει σίδερο, άουτ αίρμπαλ. Αλλά για κάποιο λόγο στην επόμενη φάση πάλι θα προσπαθούμε με το ίδιο πάθος. Και όταν τελειώσουμε και αποχαιρετιζόμαστε, ίσως να μην τους ξαναδώ ποτέ. Αλλά αυτή είναι η μαγεία. Και την επόμενη φορά πάλι το ίδιο.

Βλέπεις στα πρόσωπα τους, την εκτόνωση που θέλουν να αποβάλλουν, από οτιδήποτε μπορεί να τραβάει ο καθένας την καθημερινότητα του. Άλλες φορές στο τρέξιμο και στο πάθος, άλλες φορές υπερβολικά αναζητώντας τσαμπουκά με κάποιον. Αλλά ανεξαρτήτως το πως θα το εκφράσει μέσα στις τέσσερις γραμμές παρατηρείς διπλούς χαρακτήρες. Βλέπεις επίσης 40χρονους, να προσπαθούν να μιμηθούν κινήσεις από βίντεο που έχουν δει σε κάποιο ματς και να παίζουν σαν μικρά παιδιά, κάτι που στην υπόλοιπη καθημερινότητα τους είναι αδύνατον να εκφραστούν, αλλά εκεί στην ώρα της δράσης το βλέπεις στα πρόσωπα τους την θέληση να εκφραστούν και να εκτονωθούν.

Θα μου πει κάποια/κάποιος, μα καλά μπάσκετ παίζεις ή το παίζεις ψυχολόγος την ώρα του παιχνιδιού. Πόσο ισχύει αυτό, αλλά όλα τα παραπάνω προκύπτουν από εικόνες, στιγμές σαν στιγμιαίες φωτογραφίες την ώρα που κάποιος ετοιμάζεται να κάνει κάποια κίνηση,  σουτ, μπάσιμο και πρέπει να βλέπεις το πρόσωπό του και εκείνη την στιγμή μπορείς να μην το σκέφτεσαι αλλά πιο μετά όταν γυρνάς σπίτι ή την επόμενη μέρα σου μένουν κάτι τέτοιες εικόνες γιατί είναι έντονες. Μπορεί μέσα στην ένταση και αδρεναλίνη λίγο μετά από μια νίκη ή ήττα μέσα στον ιδρώτα, να σου εκμυστηρευτεί ένα όνειρο που έχει για το μέλλον του κάτι που θέλει να κάνει και μετά από λίγο όταν πρέπει να φύγει να μην τον ξαναδείς ποτέ.

Είναι ωραίο σαν σκέψη αυτό ότι 1 λεπτό πριν παίξεις ένα μονό, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για αυτά τα 4-5-6-7 άτομα τα οποία θα παίξεις μαζί τους για τα επόμενα 15-20-30 λεπτά, αλλά κατά την διάρκεια αυτών των λεπτών μπορείς να δεις πολλά να να νιώσεις και πολλά, άσε που υπάρχουν και οι τυχόν τραυματισμοί από ελαφρούς μέχρι και σοβαρούς.

Εκεί να δεις αντιδράσεις, ξεσπάσεις, εντάσεις των προσώπων-ατόμων.

Καλή δύναμη σε όλους! J J J