Λόγια αγανάκτησης για τα γεγονότα στο ΑΠΘ

 Λυπάμαι για εσάς, για τις μικρές ψυχές σας και την κούφια σας καρδιά. Οι εικόνες που έφτασαν στα μάτια μου από τα επεισόδια και τα αίσχη στη πρυτανεία του ΑΠΘ με γέμισαν θλίψη και οργή. Ξέρω ότι δεν ντρέπεστε να προκαλείτε πόνο και να ασκείτε βία, να χτυπάτε κόσμο και κορμιά ανυπεράσπιστα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως προχωράτε σε πράξεις τόσο βίαιες που κανέναν σεβασμό δεν εκφράζουν απέναντι στους ανθρώπους χωρίς να το σκεφτείτε, μάλλον γι’ αυτό έχουν βρει άλλους τρόπους να σας χαρακτηρίζουν και δεν σας λεν ανθρώπους. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι ούτε και αυτό σας ενδιαφέρει, η ψυχή σας έχει χαθεί. Δεν μου αρέσει να εκφράζομαι με λόγια σκληρά και λόγια μίσους γιατί δεν με εκφράζουν και δεν θέλω να θίγω κανενός την ανθρώπινη υπόσταση, σήμερα όμως, με αυτά που είδα πραγματικά έχω καταβάλει τεράστια προσπάθεια να μην πω λόγια που στη συνέχεια θα μετανιώσω. Θα πω απλά ότι λυπάμαι, ΣΑΣ ΛΥΠΑΜΑΙ.
‘Όποιος μένει αδιάφορος και ασυγκίνητος στα γεγονότα που συνέβησαν σήμερα στην πρυτανεία του Αριστοτέλειου Παν/μιου να πάει να κοιταχτεί, αλήθεια. Οι πράξεις αυτές πρέπει να καταδικάζονται από όλους μας, κανείς δεν πρέπει να μένει αμέτοχος. Ο ένας δίπλα στον άλλον, ενωμένοι να παλεύουμε για την ελευθερία μας, για τα ιδανικά μας, να γινόμαστε κάθε μέρα περισσότεροι…

(λίγη μουσική)

 

 

 

 

Εκεί μες στο μικρόκοσμο του κόσμου,

κουβαλάμε λεπτές πτυχές αδιόρατες.

 

Θέατρα άδεια στη δροσιά την πρωινή σαν πάχνη,,

που έμεινε ο αχός το χθεσινό απόγειο να ψάχνει.

(άκου)

 

Στις αναπνοές του δάσους και στης μέλισσας τη δίνη,

που όλο γυροφέρνει μνήμη στα ατσαλένια της φτερά. 

(άκου)

 

Να γίνουνε οι φόβοι μας σελίδες σε βιβλία,

να τις διαβάζουν σε παιδιά νανούρισμα στον ύπνο

και να ανθίζουν όνειρα στου πανικού το λίκνο. 

(άκου)

  Περιεργες εποχες...

- Αποσύνθεση -

Θέλω να περπατήσω στην πόλη.

Θέλω να φωτογραφίσω παλιά σπίτια με παλιά πράγματα.

Δε θέλω να βγαίνω με μετακίνηση 6.

Θέλω να βγαίνω με φρικιάρικο φόρεμα και ελευθερία.

Με την κάμερα στο λαιμό, χωρίς άλλο βάρος.

Να ψάχνω παλαιοπωλεία χωρίς την ιδρωμένη μάσκα που έχω σιχαθεί.

Έχω ξεχάσει τα πρόσωπα των αγνώστων. Έχω ξεχάσει τη μορφή κάτω από τη μάσκα τη δική μου.

 

Στο τέλος του δρόμου έχει μόνο μπάτσους.

Είναι γεμάτο όλο το τετράγωνο από δαύτους,

αλλά στέκονται εκεί τόσο μικροί.

 

Ο ήλιος με ελαφραίνει, ό,τι αντικρύζω με βαραίνει.

Πάμε στο πάρκο.

Να χωθούμε στον αστικό μικρόκοσμο της φύσης.

Της μαραμένης φύσης. Μας μοιάζει.

Αλλά εκείνη πάντα άντεχε τους κρύους χειμώνες.

Τα άνθη της τα νιώθω ζεστά, σαν το σπίτι μου.

 

Στο τέλος του δρόμου όμως έχει μόνο μπάτσους.

Θα τους σκίσω τα μάγουλα με το ξεχαρβαλωμένο ποστ-ιτ που λέει το λόγο που είμαι έξω.

Είμαι έξω κύριε για να κλέψω τα κλεμμένα.

Να πάρω πίσω την ανάσα μου, που εσύ και οι από πάνω σου,

κάτω σου, δίπλα σου (;), αρπάξατε με λύσσα.

Μία παθητική λύσσα αντρισμού. Ζόφος.

 

Ο ήλιος θεραπεύει από την πανδημία.

Κυριακή 18:05.

Οι Κυριακές δεν είναι για καψόνια.

Πάμε για μια μπύρα στην πλατεία. 

 

  

 

@texnieterokliti

Υ.Γ.: Φοράτε τις ιδρωμένες σας μάσκες