Εκεί μες στο μικρόκοσμο του κόσμου,
κουβαλάμε λεπτές πτυχές αδιόρατες.
Θέατρα άδεια στη δροσιά την πρωινή σαν πάχνη,,
που έμεινε ο αχός το χθεσινό απόγειο να ψάχνει.
Στις αναπνοές του δάσους και στης μέλισσας τη δίνη,
που όλο γυροφέρνει μνήμη στα ατσαλένια της φτερά.
Να γίνουνε οι φόβοι μας σελίδες σε βιβλία,
να τις διαβάζουν σε παιδιά νανούρισμα στον ύπνο
και να ανθίζουν όνειρα στου πανικού το λίκνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου