Ντέμιαν - Έρμαν Έσσε

Ο Σίνκλερ μοιράζεται κάθε σκέψη του, δίνοντας μία μοναδική δική του ερμηνεία. Η ερμηνεία αυτή συχνά έχει ακραίο χαρακτήρα και πάντα καταλήγει σε αισθήματα έντονα, είτε αυτοτιμωρητικά είτε πολύ καθοριστικά. Η μετάβαση από την αγνότητα και τη ζεστασιά του παιδικού του σπιτιού στην κρύα και αποκαλυπτική ενηλικίωση, τον γεμίζει με μία ανεξήγητη αρχικά διαύγεια που τον καθορίζει οριστικά. Ένα έντονα ανάγλυφο «σημάδι» ξεχωρίζει ακτινοβολώντας στη ψυχή του Σίνκλερ. Πριν από την πιο ανήσυχη αλλά συνάμα ανατρεπτική γνωριμία του με τον Ντέμιαν, το «σημάδι» αυτό ήταν παγωμένο και αδρανές μέσα του. Ζούσε κατακλυσμένος από φοβίες και ακροβατούσε μεταξύ του φωτεινού και του σκοτεινού εαυτού του. Ηθικός και μπερδεμένος, προσπαθούσε να προσηλυτιστεί στον καθωσπρεπισμό της οικογένειάς του, καταπνίγοντας κάθε αίσθημα εξόρμησης και δράσης εκτός από τα όρια του συνετού.

 

O Ντέμιαν, είναι ένα μεγαλύτερο παιδί, με ένα βλέμμα σίγουρο, αινιγματικό και διορατικό. Βλέπει κάτι στον Σίνκλερ, νιώθει ότι μοιράζονται ένα κοινό πορτάκι στο μυαλό. Αργότερα βλέπουμε ότι η επίδραση που έχει ο ένας στον άλλον οδηγεί στην ανακάλυψη κάτι πολύ μεγαλύτερου. Ο μεγαλύτερος φίλος του Σίνκλερ του πυροδοτεί το ερέθισμα για τρομακτικές αναζητήσεις και συμπεράσματα που παίζουν σε επανάληψη και ζυμώνονται ασταμάτητα στο μυαλό του.

*Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του βιβλίου, εκδόσεις Καστανιώτη. 

 

Καταλαβαίνεις ότι είσαι μακριά από την Αθήνα όταν..

Βλέπεις και νιώθεις.

Μικρά πλάσματα.

Ένα, μάλλον νεαρό, μικρόσωμο φίδι καλά καμουφλαρισμένο να ξεγλιστρά από πέτρα σε πέτρα.

Ένα, σίγουρα νεαρό, μικρό ποντίκι να αναρριχάται γλυκά μάλλον για να ξεφύγει από το νεαρό φίδι.

 

Τα δύο πλάσματα να γυρνάνε γύρω γύρω.

Να κάνουν παρέα στους ανθρώπους. Στους κολυμβητές και τους αραχτούς. Στους καμένους και στους μελαμψούς. Στους πληγωμένους και τους ανέμελους.

 

Και γιατί οι άνθρωποι πήγαν στο σπίτι τους;

 

Γυρνάνε γύρω από το πετρώδες ημικύκλιο που αγκαλιάζει την μικρή παραλία.

Απέναντι από τη μικρή παραλία υπάρχει ένα μικρό νησί.

Μοιάζει ανθρωπόμορφο με μια μεγάλη μύτη δυσανάλογα τοποθετημένη στο φουρτουνιασμένο του πρόσωπο.

Πάνω από τον αραγμένο, ας τον πούμε άντρα, ανοίγει το μάτι στο απέραντο ανοιχτό γαλάζιο. Θα το πω θαλασσί συνεπαρμένη από την όλη ατμόσφαιρα την αλμυρή.

Έπειτα κλείνει από τον λευκό ήλιο.

Μακάρι να ένιωθα συχνότερα το αίσθημα αυτό των ζεστών και κλειστών ματιών.

Το γαλάζιο έχει πολλά άταχτα αλλά αρμονικά σύννεφα, αφηρημένα κατασκευάσματα πινέλου, όπως είπε ρομαντικά μια φίλη..

Το κρύο νερό σου παραλύει λίγο τους καρπούς αλλά σου ζωντανεύει όλα τα άλλα.

Η πατούσα μου γδαρμένη από τα μυτερά βράχια αλλά τα αγγίγματα μαλακά.

Το μέσα μου, που για λίγο ξέχναγε ότι ήταν κοντά στην Αθήνα, υποσυνείδητα και ύστερα συνειδητά αποτύπωσε το κάδρο και φύλαξε την εικόνα αυτή καλά.

« Τι κι αν οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη.. Λυπήσου εκείνους που δεν ονειρεύονται.. » 

Νίκος Καββαδίας 

Το αμερικάνικο όνειρο στα προάστια της Αμερικής

Υπάρχει ένας έρωτας με την αμερικανική ύπαιθρο και ζωή,  σπίτια τυποποιημένα, παιδιά με ποδήλατο να πετάνε γράμματα στον κήπο, παλιά αυτοκίνητα ford για ροαντ τριπ μέσα απο τις αμερικανικές υπαίθρους και βουνά, τα μαλλιά να ανεμίζουν,  το βράδυ σε ένα απομονωμένο μοτέλ κάπου στην εθνική οδό της Αριζόνας κάποιος να κάνει ενα κρύο ντους, να τρώει πρωινό σε ένα πρωινάδικο με τους κόκκινους καναπέδες ο ένας απέναντι απο τον άλλον και να τρώει αυγά με μπέικον με την μουστάρδα κέτσαπ στα δεξιά σου σαν δωρεάν συνοδευτικό, μεσημέρια ακούγοντας μουσική φτάνεις στα προάστια του Σικάγου.  Βλέποντας στο βάθος τους ουρανοξύστες, καταλήγεις πάλι σε ένα από αυτά τα τυποποιημένα σπίτια και σε καλούν κάτι γείτονες να φάτε μαζί μπάρμπεικου και ψήνετε με τα καπέλα bulls, ενώ λίγο παραπέρα παιδάκια παίζουν μπέιζμπολ με τους θείους του, που τα παροτρύνουν να γίνουν μελλοντικοί αστέρες, λίγο πιο πέρα ένα λυκιοπαιδο κάθεται και σκέφτεται το αποψινό παιχνίδι που έχει απέναντι στο σχολείο του lousville και το πόσα καλάθια πρέπει να βάλει και μια κοπέλα πιο μακριά τον παρακολουθεί με μάτια ανέμελα, οι μητέρες με τα μωρά στην αγκαλιά προσπαθούν να οργανώσουν τα πάντα και πάλι ένα παιδί με ποδήλατο να  περνάει έξω απο το σπίτι αφήνοντας ένα γράμμα στον κήπο χαιρετώντας ανέμελα τους γείτονες. 

Απόγευμα με τον πορτοκαλί ζεστό ήλιο της Καλιφόρνια να απλώνεται παντού, παιδιά, παρέες, ζευγάρια να πηγαίνουν στο λούνα παρκ στην προβλήτα, το ποπ κορν να μοσχοβολάει και ένα κομμάτι των Prodigy να παίζεται στο βάθος. Μεσάνυχτα ανοιχτά γήπεδα μπασκετ κάτω από γέφυρες να γίνονται μάχες 3ον3. Και παιδιά με ποδήλατα να προσπαθούν να βρουν τρόπους να το σκάσουν από το σπίτι χωρίς να το καταλάβουν οι γονείς, ώστε να πάνε σε ένα σπιτικό πάρτυ ενός κολλεγιόπαιδου με πισίνα όντας ή μη όντας προσκεκλημένοι από αυτόν. Και την επόμενη μέρα ένα παιδί ανοίγει το προσωπικό ντουλαπάκι που έχει στο σχολείο, ώστε να ετοιμαστεί για το επόμενο μάθημα κρυφοκοιταζοντας το κορίτσι που του αρέσει πολύ και τυχαίνει να είναι η γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι που δεν τόλμησε ποτέ να μιλήσει. 

Υ.Γ. όλα αυτά προκύπτουν από εικόνες που έχω κρατήσει σε ταινίες, τραγούδια, βίντεο κλιπ και περισσότερο δίνοντας μια εικόνα το πώς παρουσιάζεται το αμερικανικό όνειρο σε ταινίες μέσα από μια προνομιούχα μεσοαστική οικογένεια στην Αμερική, πάρα την πραγματικότητα που υπάρχει σε αυτό, είτε αφορά το σχολείο και το bullying που υπάρχει, είτε την τεράστια πίεση στην κοινωνία για ανέλιξη και επιβίωση όταν οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου είναι σε ιδιοκτησία. Αποτελεί ουσιαστικά μια εξιδανίκευση εικόνων στα προάστια που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες. 

Συναισθήματα εντός των τεσσάρων γραμμών

 

Γήπεδα κλειστά, ανοιχτά γήπεδα κλειστά, ομαδικός αθλητισμός κλειστός. Περιμένουμε ακόμη την ημέρα που θα ανοίξουν τα γήπεδα ώστε να βρεθεί ο κόσμος πάλι μαζί, να παίξει να κοινωνικοποιηθεί και να διασκεδάσει με γνωστούς και αγνώστους.

Στην περίπτωση μου, περιμένω να ανοίξουν τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, να μυρίσω το τσιμέντο, να ακούσω τις σόλες των παπουτσιών να τρίζουν, να βλέπω και να παίζω με αγνώστους που για το επόμενο μισάωρο παίζουμε μπάσκετ λες και είμαστε γνωστοί από παλιά χωρίς να γνωρίζω τα ονόματα τους, να πανηγυρίζουμε με πάθος και αστεία κάθε καλάθι και να συνεννοούμαστε με τυχόν συστήματα και κινήσεις εκτός της μπάλας λες και είμαστε ο Ζόρνταν και ο Κόμπι, όπου όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής πάντα θα καταλήξει σίδερο, άουτ αίρμπαλ. Αλλά για κάποιο λόγο στην επόμενη φάση πάλι θα προσπαθούμε με το ίδιο πάθος. Και όταν τελειώσουμε και αποχαιρετιζόμαστε, ίσως να μην τους ξαναδώ ποτέ. Αλλά αυτή είναι η μαγεία. Και την επόμενη φορά πάλι το ίδιο.

Βλέπεις στα πρόσωπα τους, την εκτόνωση που θέλουν να αποβάλλουν, από οτιδήποτε μπορεί να τραβάει ο καθένας την καθημερινότητα του. Άλλες φορές στο τρέξιμο και στο πάθος, άλλες φορές υπερβολικά αναζητώντας τσαμπουκά με κάποιον. Αλλά ανεξαρτήτως το πως θα το εκφράσει μέσα στις τέσσερις γραμμές παρατηρείς διπλούς χαρακτήρες. Βλέπεις επίσης 40χρονους, να προσπαθούν να μιμηθούν κινήσεις από βίντεο που έχουν δει σε κάποιο ματς και να παίζουν σαν μικρά παιδιά, κάτι που στην υπόλοιπη καθημερινότητα τους είναι αδύνατον να εκφραστούν, αλλά εκεί στην ώρα της δράσης το βλέπεις στα πρόσωπα τους την θέληση να εκφραστούν και να εκτονωθούν.

Θα μου πει κάποια/κάποιος, μα καλά μπάσκετ παίζεις ή το παίζεις ψυχολόγος την ώρα του παιχνιδιού. Πόσο ισχύει αυτό, αλλά όλα τα παραπάνω προκύπτουν από εικόνες, στιγμές σαν στιγμιαίες φωτογραφίες την ώρα που κάποιος ετοιμάζεται να κάνει κάποια κίνηση,  σουτ, μπάσιμο και πρέπει να βλέπεις το πρόσωπό του και εκείνη την στιγμή μπορείς να μην το σκέφτεσαι αλλά πιο μετά όταν γυρνάς σπίτι ή την επόμενη μέρα σου μένουν κάτι τέτοιες εικόνες γιατί είναι έντονες. Μπορεί μέσα στην ένταση και αδρεναλίνη λίγο μετά από μια νίκη ή ήττα μέσα στον ιδρώτα, να σου εκμυστηρευτεί ένα όνειρο που έχει για το μέλλον του κάτι που θέλει να κάνει και μετά από λίγο όταν πρέπει να φύγει να μην τον ξαναδείς ποτέ.

Είναι ωραίο σαν σκέψη αυτό ότι 1 λεπτό πριν παίξεις ένα μονό, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για αυτά τα 4-5-6-7 άτομα τα οποία θα παίξεις μαζί τους για τα επόμενα 15-20-30 λεπτά, αλλά κατά την διάρκεια αυτών των λεπτών μπορείς να δεις πολλά να να νιώσεις και πολλά, άσε που υπάρχουν και οι τυχόν τραυματισμοί από ελαφρούς μέχρι και σοβαρούς.

Εκεί να δεις αντιδράσεις, ξεσπάσεις, εντάσεις των προσώπων-ατόμων.

Καλή δύναμη σε όλους! J J J

Κάτι για τα φιλαράκια μου

Μέσα σε όλη την παράνοια και την τρέλα του εγκλεισμού και της καταστολής υπάρχουν στιγμές που συνειδητοποιώ πόσο ΔΕΝ σας βλέπω. Προσπαθούμε, γιατί ποτέ δεν θα αφήσουμε να μας ελέγχουν και να μας περιορίζουν, αλλά ξύπνησα με την ανάγκη να σας πω ότι μου λείπετε.

Νοσταλγώ τα βράδια μας, τα πάρτια μας, τις βόλτες μας στην Αθήνα τα χαράματα, τους χορούς μας στα λοφάκια και στα στέκια κάτω από τη σελήνη... Τα τρέλα μας μεθύσια που προκύπταν από συζητήσεις για τρελά όνειρα, οι πολύωρες αντιπαραθέσεις μας, οι κρίσεις αγάπης... νοσταλγώ τα πρόσωπά σας.

Θα σας δω σύντομα και θα τα κάνουμε όλα αυτά και ακόμα χειρότερα. Θα καθόμαστε ξανά δεκαπέντε άτομα σε ένα τραπέζι ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς μάσκες κι έτσι θα βλέπουμε ξανά ο ένας το χαμόγελο του άλλου και τις αστείες γκριμάτσες του. Πάλι θα πορωνόμαστε με τις πολιτικές μας συζητήσεις, θα πίνουμε, θα γινόμαστε τύφλα, θα καθαρίζω εμετούς και θα με κουβαλάτε μέχρι το τρένο ημιλιπόθυμ@, θα καταλήγω σπίτι σας και τελικά, θα ξυπνάμε με κενά μνήμης να πίνουμε καφέ το πρωί. 

Σας αγαπώ γιατί ανέχεστε τα στραβά μου, γιατί ξέρω ότι είστε δίπλα μου, γιατί με ακούτε όταν έχω νευρά και γίνομαι ξεροκέφαλ@ κι απότομ@. Γιατί ζούμε μαζί στιγμές και γιατί πραγματικά αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Γιατί έχουμε τα ίδια χρώματα, ίδια με τις ιδέες μας. Έχω το νου μου για σας και ξέρω ότι κι εσείς κάνετε το ίδιο για μένα.

Τίποτα δεν μας κρατά μακριά, τίποτα δεν μας χωρίζει. Με καταστολή ή χωρίς εμείς θα είμαστε μαζί ενάντια στα φασιστικά τους μέτρα, κόντρα στα σχέδια τους, δεν θα μας φιμώσουν δεν θα μας νικήσουν. Κρατάμε γερά ακόμα!

Μέχρι να βγούμε από τη λούπα, θα σας δω στην πορεία...

Καλημέρα σας είπα;

8Μ2021

 

Κίνητρο μικρό αλλά οργή μεγάλη. Μέρα με τη μέρα η φλόγα μεγαλώνει και ο κλοιός στενεύει. Βία στις γειτονιές μας, βία στα σπίτια μας, βία στο σώμα μας. Βία στα συναισθήματα μας. 

Μέχρι η γυναίκα να νιώθει ελεύθερη, θα είμαστε εδώ και θα εκφραζόμαστε και θα δρούμε όλ@ μαζί. 

Αν γουστάρω δε θα κάνω παιδιά, αν θέλω να κάνω έκτρωση θα κάνω, θα φοράω ό,τι γουστάρω και αν συνεχίσεις να σεξουαλικοποιείς το σώμα μας και να μας κακοποιείς σε κάθε πτυχή της ζωής μας, θα σε τσακίσουμε. Εσένα και τη νοοτροπία του ανώτερου αρσενικού που δε ξέρει τι σημαίνει όχι. 

Θα ξεριζώσουμε τη πατριαρχία σας και με τους φίλους μας θα σας κόβουμε τα χέρια και τα σφυρίγματα. 

Αυτό είναι για κάθε γυναίκα, για κάθε θηλυκότητα και για κάθε ύπαρξη που παλεύει κάθε μέρα την καταπίεση και αντιδρά γερά στη στέρηση ελευθεριών.
 

Μια πολύχρωμη κατακραυγή, ένα σφίξιμο στο στήθος του φαλλοκράτη,

είναι μόνο η αρχή. 

 

* Πάνω εικόνα: Γυναίκες στη Χιλή, 8 Μάρτη 2020

  Κάτω αριστερά: Angela Davis 

  Κάτω δεξιά: Διαμαρτυρία εν όψει της καταστροφής του Αμαζονίου.

 

Για σένα και για μένα

Αυτό είναι για τα άτομα που νιώθουν εγκλωβισμένα στο ίδιο τους το σώμα.
Αυτό είναι για τα άτομα που αντιμετωπίζονται με μίσος από καταπιεσμένες υπάρξεις που δεν μπορούν να δουν και να νιώσουν πέρα από την θλιβερή τους πεπατημένη.

Respect στα απελευθερωμένα σώματα και μυαλά,
σκατά στους καταπιεστές.
 

 

 

Η @ftiaxnwcollage μου έδωσε την ιδέα να συνεργαστούμε καλλιτεχνικά πάνω στο συγκεκριμένο πολύ ενδιαφέρον, πάντα επίκαιρο ζήτημα και έτσι κάναμε ένα συλλογικό project  που υπάρχει και εδώ:@texnieterokliti. Εδώ μάζεψα κάποιες συγκεκριμένες φωτογραφίες τις οποίες συνέθεσα και επιλέγω να προβάλλω ευελπιστώντας να δημιουργήσω κάποια συναισθήματα. 

 

Μέσα από αυτό ας είμαστε αλληλέγγυοι και ελέυθεροι. 

 

*Πηγή σχεδίου: Adam

*Πρόσωπο κάτω δεξιά στο κολάζ: Claude Cahun 

[French queer photographer, sculptor and writer]

*Δες αυτή τη ταινία: Tengo Miedo Torero

 

 

ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Προβολή σε λειτουργία FullScreen

Λόγια αγανάκτησης για τα γεγονότα στο ΑΠΘ

 Λυπάμαι για εσάς, για τις μικρές ψυχές σας και την κούφια σας καρδιά. Οι εικόνες που έφτασαν στα μάτια μου από τα επεισόδια και τα αίσχη στη πρυτανεία του ΑΠΘ με γέμισαν θλίψη και οργή. Ξέρω ότι δεν ντρέπεστε να προκαλείτε πόνο και να ασκείτε βία, να χτυπάτε κόσμο και κορμιά ανυπεράσπιστα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως προχωράτε σε πράξεις τόσο βίαιες που κανέναν σεβασμό δεν εκφράζουν απέναντι στους ανθρώπους χωρίς να το σκεφτείτε, μάλλον γι’ αυτό έχουν βρει άλλους τρόπους να σας χαρακτηρίζουν και δεν σας λεν ανθρώπους. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι ούτε και αυτό σας ενδιαφέρει, η ψυχή σας έχει χαθεί. Δεν μου αρέσει να εκφράζομαι με λόγια σκληρά και λόγια μίσους γιατί δεν με εκφράζουν και δεν θέλω να θίγω κανενός την ανθρώπινη υπόσταση, σήμερα όμως, με αυτά που είδα πραγματικά έχω καταβάλει τεράστια προσπάθεια να μην πω λόγια που στη συνέχεια θα μετανιώσω. Θα πω απλά ότι λυπάμαι, ΣΑΣ ΛΥΠΑΜΑΙ.
‘Όποιος μένει αδιάφορος και ασυγκίνητος στα γεγονότα που συνέβησαν σήμερα στην πρυτανεία του Αριστοτέλειου Παν/μιου να πάει να κοιταχτεί, αλήθεια. Οι πράξεις αυτές πρέπει να καταδικάζονται από όλους μας, κανείς δεν πρέπει να μένει αμέτοχος. Ο ένας δίπλα στον άλλον, ενωμένοι να παλεύουμε για την ελευθερία μας, για τα ιδανικά μας, να γινόμαστε κάθε μέρα περισσότεροι…

(λίγη μουσική)

 

 

 

 

Εκεί μες στο μικρόκοσμο του κόσμου,

κουβαλάμε λεπτές πτυχές αδιόρατες.

 

Θέατρα άδεια στη δροσιά την πρωινή σαν πάχνη,,

που έμεινε ο αχός το χθεσινό απόγειο να ψάχνει.

(άκου)

 

Στις αναπνοές του δάσους και στης μέλισσας τη δίνη,

που όλο γυροφέρνει μνήμη στα ατσαλένια της φτερά. 

(άκου)

 

Να γίνουνε οι φόβοι μας σελίδες σε βιβλία,

να τις διαβάζουν σε παιδιά νανούρισμα στον ύπνο

και να ανθίζουν όνειρα στου πανικού το λίκνο. 

(άκου)

  Περιεργες εποχες...

- Αποσύνθεση -

Θέλω να περπατήσω στην πόλη.

Θέλω να φωτογραφίσω παλιά σπίτια με παλιά πράγματα.

Δε θέλω να βγαίνω με μετακίνηση 6.

Θέλω να βγαίνω με φρικιάρικο φόρεμα και ελευθερία.

Με την κάμερα στο λαιμό, χωρίς άλλο βάρος.

Να ψάχνω παλαιοπωλεία χωρίς την ιδρωμένη μάσκα που έχω σιχαθεί.

Έχω ξεχάσει τα πρόσωπα των αγνώστων. Έχω ξεχάσει τη μορφή κάτω από τη μάσκα τη δική μου.

 

Στο τέλος του δρόμου έχει μόνο μπάτσους.

Είναι γεμάτο όλο το τετράγωνο από δαύτους,

αλλά στέκονται εκεί τόσο μικροί.

 

Ο ήλιος με ελαφραίνει, ό,τι αντικρύζω με βαραίνει.

Πάμε στο πάρκο.

Να χωθούμε στον αστικό μικρόκοσμο της φύσης.

Της μαραμένης φύσης. Μας μοιάζει.

Αλλά εκείνη πάντα άντεχε τους κρύους χειμώνες.

Τα άνθη της τα νιώθω ζεστά, σαν το σπίτι μου.

 

Στο τέλος του δρόμου όμως έχει μόνο μπάτσους.

Θα τους σκίσω τα μάγουλα με το ξεχαρβαλωμένο ποστ-ιτ που λέει το λόγο που είμαι έξω.

Είμαι έξω κύριε για να κλέψω τα κλεμμένα.

Να πάρω πίσω την ανάσα μου, που εσύ και οι από πάνω σου,

κάτω σου, δίπλα σου (;), αρπάξατε με λύσσα.

Μία παθητική λύσσα αντρισμού. Ζόφος.

 

Ο ήλιος θεραπεύει από την πανδημία.

Κυριακή 18:05.

Οι Κυριακές δεν είναι για καψόνια.

Πάμε για μια μπύρα στην πλατεία. 

 

  

 

@texnieterokliti

Υ.Γ.: Φοράτε τις ιδρωμένες σας μάσκες 

Μια μέρα στην Αθήνα...

Είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα της μοναξιάς που σε τρώει κάποιες μέρες… Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Όλα είναι κάπως μουντά, κάπως ανούσια.

Αποφασίζεις να περιπλανηθείς μόν@ στο πλήθος, να αδειάσει το κεφάλι σου, να παρατηρήσεις τον κόσμο, να ταυτιστείς με συζητήσεις, να βάλεις τα ακουστικά σου και να βυθιστείς σε αμφιβολίες και αναπάντητα ερωτήματα.

Κάπως ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, νιώθεις μια ασυγκράτητη ανάγκη να φωνάξεις όλα αυτά που σκέφτεσαι, να τα ακούσουν όλοι. Κατευθύνεσαι συνειδητά αλλά χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μπλέκεσαι σε μια πορεία, ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα, δεν ξέρεις κανέναν, δεν χαιρετάς κανέναν. Κι όμως, νιώθεις ελεύθερ@, νιώθεις ότι κάτι σε ενώνει με αυτές τις άγνωστες φιγούρες, κοινές ιδέες, κοινά ιδανικά…; Ποιος ξέρει… μπορεί απλά οργή κι απελπισία. Φωνάζετε μαζί, περπατάτε ο ένας στο πλευρό του άλλου, έτοιμοι να αντιμετωπίσετε οτιδήποτε σας σταθεί εμπόδιο, οτιδήποτε θελήσει να σας φιμώσει. Η διάθεση σου αλλάζει, αισθάνεσαι πιο δυνατ@.

Ξαφνικά, εκεί στο πλήθος ένα πρόσωπο οικείο, χαμογελάτε. Λίγη πλάκα και δυο κουβέντες χαλαρές. Νιώθεις καλύτερα. Σκέφτεσαι αισιόδοξα, "ίσως γίνουμε πολλοί κάποια μέρα, ίσως αλλάξουν τα πράγματα, ίσως πιστεύουν και άλλοι σε ιδανικά δεν είμαι μόν@ μου"… 

Χαμογελάς κρυφά κάτω από τη μάσκα… Χάνεσαι στις σκέψεις σου… Συνεχίζεις προς άγνωστη αυτή τη φορά κατεύθυνση...

 Αναλογίστηκες ποτέ ότι και οι άντρες έχουν συναισθήματα; Δεν επιτρέπεται να είναι θλιμμένοι, θυμωμένοι, στεναχωρημένοι;

 Όπως και οι γυναίκες. Αυτές είναι πάντα συναισθηματικές και ευάλωτες; Όχι. Είναι και δυναμικές, γενναίες, δυνατές. Όπως οι άντρες. 

Γιατί, λοιπόν, επιτρέπουμε να μας διχάζουν ενώ είμαστε το ίδιο; 

• Ξύπνημα •

     άκουσέ το

Αμόλα καλούμπα

 

Προτροπή για συνέχιση. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν·

Κι επίσης, μην μένεις στάσιμος.

Προχώρα.

Γυμνά κορμιά, αυτοκίνητα σε εθνικές οδούς.  Έρωτες ξεθωριασμένοι και αποτσίγαρα.

Καυτός χορός και ιδρωτίλα με άρωμα θάλασσας.

Γυμνά κορμιά, αφημένα κορμιά. Αφέσου.

Βγάλ’τα όλα έξω.  Εξαϋλώσου.

Προτροπή για συνέχιση.

 

[ Σιδηρόπουλος - Κρίμα το παιδί

Νικολαΐδης - Γλυκιά συμμορία ]

 

 

 

 

 

 

 

Κάτι για αρχή...

 

Τσεκ τσεκ… 1 3 1 2

Πρώτο κειμενάκι που γράφω για το blog… κακή ψυχολογία, πολλά νεύρα, πολλές σκέψεις μπερδεμένες κι αλλόκοτες αλλά, κυρίως, καθόλου αισιόδοξες. Πώς να είναι άλλωστε με όλα αυτά που συμβαίνουν ε;

Με έχουν κουράσει οι αποφάσεις τους και το υφάκι τους, η αυταρχική τους πολιτική και συμπεριφορά και όλα αυτά τα απαράδεκτα μέτρα που ανακοινώνουν κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν θα ασχοληθώ με το θέμα του COVID-19, ας μην τα πω όλα τώρα, ας προσπαθήσω να κρατήσω σε μια τάξη όλα αυτά που σκέφτομαι και όλα αυτά που νιώθω ότι θέλω να μοιραστώ. Θα μιλήσω, λοιπόν, για την περίπτωση που ονομάζεται Νίκη Κεραμέως, την γυναίκα που θέλει να κάνει τα ελληνικά Πανεπιστήμια αγνώριστα, που κοιμάται και ξυπνάει σκεπτόμενη με ποιον ακόμη τρόπο μπορεί να εξαγριώσει, να ταλαιπωρήσει, να ισοπεδώσει τους φοιτητές αλλά και τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.

Είχα την εντύπωση ότι τα Πανεπιστήμια είναι ανοιχτοί χώροι σε όλους, ανοιχτοί σε ιδέες, σε διάλογο, στην ανταλλαγή απόψεων, χώροι στους οποίους αισθανόσουν ελεύθερος να πεις την άποψή σου, να εκφραστείς ελεύθερα χωρίς φόβο και περιορισμό. Ξαφνικά, λοιπόν, έρχεται η κα. Κεραμέως να ανακοινώσει την φύλαξη των ελεύθερων αυτών χώρων από μπάτσους. Ναι, κι άλλοι μπάτσοι! Δεν φτάνουν όλοι αυτοί που έχουν ξαμοληθεί στους δρόμους και τις γειτονιές μας τώρα θα έχουμε επιπλέον και στα Πανεπιστήμια. Ειδικοί μπάτσοι όμως, όλα κι όλα, δεν θα είναι οι κανονικοί, ή μάλλον θα είναι οι κανονικοί αλλά θα φοράν ειδική στολή και, όπως ειπώθηκε, «θα δρουν προληπτικά» (ό,τι να’ ναι). Συγγνώμη, τι νομίζετε ότι γίνεται ακριβώς στα Πανεπιστήμια; Τι θέλετε ακριβώς να περιορίσετε, τι άνθρωποι νομίζετε ότι κυκλοφορούν εκεί μέσα, εγκληματίες ή ο Pablo Escobar; Ας σοβαρευτούμε λίγο γιατί κάποια πράγματα εκτός από γελοία είναι και επικίνδυνα. Ποιός φοιτητής θα νιώθει ελεύθερος να εκφραστεί αν πάνω από το κεφάλι του έχει έναν μπάτσο; Τι είδους ασφάλεια δημιουργεί η παρουσία τους στους φοιτητές, στους φοιτητές που σε κάθε πορεία και σε κάθε διαμαρτυρία βομβαρδίζονται από τα χημικά των μπάτσων; Σε αυτές τις διακριτικές και φιλήσυχες φυσιογνωμίες επιθυμεί η κα. Κεραμέως να αναθέσει την ασφάλεια των φοιτητών.  Βέβαια, δεν θα υπάρχουν σε όλα τα Ιδρύματα, μόνο σε αυτά που υπάρχει έντονο πρόβλημα… τι πρόβλημα; Αντίδρασης μήπως; Αντιεξουσιαστικών ομάδων ίσως; Αυτό εννοούν «πρόβλημα»; Από πότε όμως, απαγορεύεται να αντιδρούμε σε αυτά που μας δυσαρεστούν; Από πότε κανείς αποτελεί πρόβλημα ή κίνδυνο ή εγκληματικό στοιχείο για αυτά που σκέφτεται και για αυτά που πιστεύει;

Παρόλα αυτά τα παράλογα, παρά τις αντιδράσεις τόσο της ακαδημαϊκής κοινότητας όσο και των φοιτητών, το φαινόμενο Κεραμέως εξακολουθεί χωρίς ίχνος ταραχής ή σκεπτικότητας να κάνει δηλώσεις στα δελτία ειδήσεων με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Και εγώ στο σπίτι κλεισμέν@ να κάνω μάθημα από το λάπτοπ και να σκέφτομαι πως, αν τυχόν προλάβω να πάω ξανά στη σχολή πριν αποφοιτήσω, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Το θέμα των ειδικών μπάτσων φυσικά, αποτελεί  ένα ανάμεσα στα πολλά καταστρεπτικά μέτρα που θέλει να περάσει η Υπουργός Παιδείας για τα οποία όμως θα τοποθετηθώ άλλη φορά, ή ίσως κι όχι… θα δούμε…

Ιμόγια